دوره فوویسم ، با جسارت در به‌کارگیری رنگ و فرم، همچنان یکی از تاثیرگذارترین جنبش‌های تاریخ هنر به شمار می‌رود.
چه ویژگی هایی سبک فوویسم را به یک جنبش خاص تبدیل کرد ؟
هنر همیشه در جستجوی تازه‌ترین راه‌ها برای بیان احساسات و دیدگاه‌های انسانی بوده است.
در ابتدای قرن بیستم، جنبش‌هایی به‌وجود آمدند که مرزهای سنتی هنر را به چالش کشیدند و راه‌های جدیدی برای استفاده از رنگ و فرم باز کردند.
یکی از این جنبش‌ها، فوویسم بود؛ سبکی که به‌طور خاص در استفاده آزادانه از رنگ‌های زنده و قوی شناخته می‌شود. فوویسم، با آنکه تنها چند سال عمر کرد، اما تاثیرات عمیقی در دنیای هنر بر جای گذاشت و مسیرهایی را برای توسعه هنر مدرن گشود.
هنرمندان فوویست نه تنها به دنبال نمایش واقعیت بودند، بلکه خواستند دنیای درونی و عاطفی خود را از طریق رنگ‌ها و اشکال ساده به تماشاگر منتقل کنند.
این جنبش، که در اوایل قرن بیستم در فرانسه شکل گرفت، به سرعت توجه هنرمندان و منتقدان را به خود جلب کرد.
برخلاف سبک‌های پیشین که بیشتر به بازنمایی دقیق از طبیعت و زندگی روزمره می‌پرداختند، فوویست‌ها به شکستن قواعد واقع‌گرایانه و استفاده از رنگ‌های زنده و غیرطبیعی روی آوردند.
آنها رنگ را نه تنها ابزاری برای نمایش طبیعت، بلکه ابزاری برای بیان احساسات و برداشت‌های ذهنی از جهان پیرامون خود می‌دانستند.
هدف این مقاله، بررسی جنبه‌های مختلف فوویسم از جمله ویژگی‌ها و تکنیک‌های هنری آن، معرفی هنرمندان برجسته این سبک، واکنش‌ها به آن و تاثیرات آن بر هنر معاصر است.
با نگاه به آثار ماندگار فوویست‌ها و تحلیل عمق فلسفی این جنبش، می‌توان دریافت که فوویسم بیشتر از آنچه در ابتدا به‌نظر می‌رسید، به‌عنوان یکی از پویاترین و جسورترین جنبش‌های هنری تاریخ مدرن شناخته می‌شود.
معرفی فوویسم
ریشه ها و پیدایش فوویسم
برای درک فوویسم، ابتدا باید به زمینه تاریخی و هنری آن پرداخت. در اوایل قرن بیستم، دنیای هنر در حال تغییرات اساسی بود. هنرمندان به‌دنبال راه‌های جدیدی برای بیان واقعیت بودند.
در حالی که جنبش‌های پیشین مانند امپرسیونیسم و پست‌امپرسیونیسم بر استفاده از رنگ‌های طبیعی و واقع‌گرایانه تأکید داشتند، فوویست‌ها به‌طور عمده رنگ‌های خاص را برای خلق احساسات و تأثیرات بصری خاصی به کار می‌بردند.
در واقع، دوره فوویسم ادامه‌دهنده‌ی تغییراتی بود که در اواخر قرن نوزدهم آغاز شده بود، اما به‌طور خاص به‌دنبال آزادی بیشتر از قیود سنتی و آکادمیک در هنر بود.
اصول ویژگی های فوویسم
یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های فوویسم ، استفاده آزادانه از رنگ بود. در این سبک، رنگ‌ها دیگر تنها برای نشان دادن طبیعت یا واقعیت‌های بیرونی به کار نمی‌رفتند، بلکه به ابزاری برای بیان احساسات و حالات درونی هنرمند تبدیل شدند.
این رنگ‌ها معمولاً غلیظ و پررنگ بودند و در ترکیب‌های غیرواقعی قرار می‌گرفتند. هنرمندان فوویست با این کار قصد داشتند از واقعیت‌های خارجی فراتر روند و دنیای درونی و ذهنی خود را از طریق رنگ‌ها به مخاطب منتقل کنند.
ویژگی دیگر فوویسم، سادگی و حذف جزئیات اضافی بود. در بسیاری از آثار فوویست‌ها، فرم‌ها به حداقل رسیده و از پیچیدگی‌های واقع‌گرایانه پرهیز شده بود.
این سادگی، به‌ویژه در نقاشی‌های منظره، تأکید بیشتری بر رنگ و شکل‌های بنیادی داشت. با وجود آن که برخی از آثار فوویست‌ها نمایانگر طبیعت بودند، اما این طبیعت به‌طور ذهنی و احساسی تجسم می‌یافت، نه به‌صورت واقع‌گرایانه.
تاثیرات و پیش زمینه های فوویسم
فوویسم را می‌توان ادامه‌دهنده‌ی جنبش‌های هنری پیشین، مانند امپرسیونیسم و پست‌امپرسیونیسم دانست، که در آنها رنگ و نور به شیوه‌ای غیررئالیستی مورد استفاده قرار گرفتند.
اما تفاوت عمده‌ای که فوویسم با این جنبش‌ها داشت، این بود که در فوویسم رنگ‌ها به‌طور کامل از واقعیت جدا شدند و به ابزارهایی برای بیان عواطف و حالات ذهنی هنرمند تبدیل شدند.
هنر یهودیان آلمانی و نقاشی‌های هنری که از نظر ذهنی و معنوی به طبیعت می‌پرداختند نیز به‌طور غیرمستقیم بر فوویسم تأثیر گذاشتند.
همچنین، علاقه‌مندی به هنرهای دیگر، مانند هنر آفریقایی و هنر ژاپنی، در نقاشی‌های فوویست‌ها نمایان است. این تأثیرات از طریق ساده‌سازی اشکال و استفاده از رنگ‌ها در آثار فوویست‌ها مشاهده می‌شود.
آغاز و توسعه فوویسم : هنرمندان پیشگام
فوویسم، به‌عنوان یک جنبش هنری نوین در آغاز قرن بیستم، توسط گروهی از هنرمندان پیشگام شکل گرفت که هر یک به‌نوعی با استفاده از رنگ و فرم، معیارهای هنری زمان خود را به چالش کشیدند.
این هنرمندان با جسارت و آزادی در به‌کارگیری رنگ‌های زنده، در جست‌وجوی روش‌هایی بودند که نه تنها واقعیت‌های بیرونی را بازنمایی کنند، بلکه دنیای درونی و احساسات شخصی خود را نیز به تصویر کشند.
هنری ماتیس
هنری ماتیس یکی از شناخته‌شده‌ترین و تاثیرگذارترین هنرمندان فوویسم بود. او با آثارش نه تنها این جنبش را رهبری کرد، بلکه آن را به‌عنوان سبکی نوین و مستقل در دنیای هنر معرفی نمود.
ماتیس به‌ویژه در استفاده از رنگ‌های قوی و تند، مشهور است. او با بهره‌گیری از رنگ‌های غیرطبیعی و متضاد، به‌جای پیروی از واقع‌گرایی سنتی، قصد داشت احساسات و حالت‌های ذهنی خود را از طریق رنگ‌ها بیان کند.
اثر معروف او «زنی با کلاه» (1905) نمونه‌ای بارز از این رویکرد است که در آن رنگ‌های تند و غلیظ، اشکال ساده و اغراق‌شده، جایگزین واقع‌گرایی شده‌اند.
این نقاشی، که باعث جنجال بسیاری در زمان خود شد، نقطه عطفی در تاریخ هنر بود و نشان‌دهنده قدرت ماتیس در آزاد کردن رنگ‌ها از قید واقعیت بود. ماتیس در آثارش رنگ‌ها را به‌عنوان ابزاری برای بیان احساسات و دیدگاه‌های درونی به کار می‌برد و نه صرفاً برای بازنمایی طبیعت.
آندره درن
آندره درن یکی از اعضای اصلی جنبش فوویسم بود که به‌ویژه در نقاشی‌های منظره شهرت یافت. درن در آثار خود، با استفاده از رنگ‌های زنده و درخشان، دنیای طبیعی را به‌صورتی اغراق‌شده و ذهنی به تصویر کشید.
او مانند ماتیس، با استفاده از رنگ‌های غلیظ و ترکیب‌های غیرمعمول، تلاش کرد تا احساسات و انرژی زندگی را از طریق رنگ‌ها منتقل کند. اثر مشهور او پل چارینگ کراس نمونه‌ای از این رویکرد است.
در این نقاشی، درن از رنگ‌های زنده و متضاد برای نشان دادن تاثیرات نور بر روی پل و محیط اطراف استفاده کرده است. این اثر، با رنگ‌های تند و ترکیب‌های غیرواقعی، نشان‌دهنده تلاش درن برای بیان دنیای طبیعی به‌شیوه‌ای ذهنی و احساسی است.
موریس دو ولامینک
موریس دو ولامینک یکی از هنرمندان برجسته‌ی جنبش فوویسم بود. او در آثار خود از رنگ‌های تند و غیرواقعی به‌طور گسترده‌ای استفاده می‌کرد و به‌ویژه در نقاشی‌های منظره‌اش، تجربه‌های احساسی و حسی خود از طبیعت را به نمایش می‌گذاشت.
دو ولور همچون دیگر فوویست‌ها از رنگ‌ها به‌عنوان ابزاری برای بیان عواطف و احساسات استفاده می‌کرد و از خطوط قوی و ضربات قلم‌مو به‌طور آزادانه بهره می‌برد.
او در ابتدا به‌عنوان یک هنرمند خودآموخته شناخته می‌شد و سپس با هنرمندان دیگری چون هنری ماتیس و آندره درن ارتباط برقرار کرد. آثار دو ولامینک به‌ویژه در استفاده از رنگ‌های پررنگ و تضادهای شدید، با تأکید بر جنبه‌های عاطفی و ذهنی از دنیای بیرون، نمایانگر ویژگی‌های فوویسم است.
ویژگی ها و تکنیک های فوویسم
استفاده جسورانه از رنگ
یکی از اصلی‌ترین و برجسته‌ترین ویژگی‌های فوویسم، استفاده آزادانه و غیرواقعی از رنگ بود.
در آثار فوویستی، رنگ دیگر تنها ابزاری برای بازنمایی طبیعت یا واقعیت‌های بیرونی نبود، بلکه به ابزاری برای بیان احساسات و حالات درونی هنرمند تبدیل شده بود.
هنرمندان فوویست، برخلاف جریان‌های هنری پیشین که در آنها رنگ‌ها به‌طور طبیعی و واقع‌گرایانه استفاده می‌شدند، به‌طور عمده از رنگ‌های غلیظ، زنده و گاه متضاد استفاده می‌کردند تا عواطف و شور درونی خود را بیان کنند.
در واقع، فوویست‌ها رنگ‌ها را به‌عنوان زبان جدیدی برای بیان احساسات و تجربیات خود به‌کار می‌بردند. این استفاده از رنگ‌های غیرطبیعی و تند، چیزی فراتر از تجسم واقعیت بود؛ بلکه تلاش هنرمندان فوویست برای خلق تصویری ذهنی و احساسی از دنیای پیرامون بود.
به‌عنوان مثال، هنری ماتیس در نقاشی‌هایش از رنگ‌های زنده‌ای همچون قرمز، سبز، آبی و زرد استفاده می‌کرد که به شدت احساسات شخصی و درونی‌اش را به نمایش می‌گذاشت.
سادگی و حذف جزئیات
یکی دیگر از ویژگی‌های قابل توجه دوره فوویسم، سادگی و حذف جزئیات اضافی بود. هنرمندان فوویست، به‌ویژه در نقاشی‌های منظره، از پیچیدگی‌های واقع‌گرایانه پرهیز می‌کردند و به‌جای آن بر فرم‌های ساده و خطوط آزاد تأکید داشتند.
این سادگی، برخلاف سبکی مانند رئالیسم، تأکید بیشتری بر احساسات و انتقال انرژی ذهنی داشت تا بازنمایی دقیق واقعیت‌های خارجی.
در بسیاری از آثار فوویست‌ها، طبیعت به‌صورت ساده و اغراق‌شده به نمایش گذاشته می‌شود. این سادگی در فرم‌ها و رنگ‌ها، توانست عواطف را از طریق یک زبان قوی و روشن منتقل کند.
به‌عنوان مثال، آندره درن در نقاشی‌های منظره‌اش، نه تنها جزئیات دقیقی از طبیعت را به تصویر نکشید، بلکه تمرکز خود را بیشتر بر انتقال انرژی و روحیه‌ای که در آن لحظه از طبیعت احساس می‌کرد، قرار داد.
خطوط آزاد و دقت کمتر در جزئیات
در سبک فوویسم، خطوط آزادی که به‌ویژه در ترسیم فرم‌ها و جزئیات بکار می‌رفت، از ویژگی‌های برجسته بودند.
هنرمندان فوویست، برخلاف سبک‌های پیشین که به دقت و جزئیات توجه زیادی می‌کردند، خطوط را به‌گونه‌ای می‌کشیدند که اغلب از واقعیت فاصله می‌گرفت و بیشتر به‌عنوان ابزاری برای بیان عواطف و احساسات مورد استفاده قرار می‌گرفت.
این خطوط آزاد و سریع به‌ویژه در نقاشی‌های پورتره و منظره‌ها مشهود بود. این ویژگی باعث می‌شد تا آثار فوویستی بیشتر به آثار انتزاعی شبیه شوند، جایی که تمرکز بر شکل‌ها و رنگ‌ها بود تا جزئیات دقیق.
این رویکرد نه‌تنها در نقاشی، بلکه در دیگر جنبه‌های هنر فوویسم، از جمله طراحی و گرافیک نیز تأثیر داشت.
تحرک و انرژی در آثار
یکی دیگر از ویژگی‌های برجسته فوویسم، تحرک و انرژی در آثار هنری بود. هنرمندان فوویست، رنگ‌ها و خطوط را به‌گونه‌ای به‌کار می‌بردند که به آثارشان حس حرکت و انرژی بخشیده شود.
آنها تمایل داشتند که بر شور و هیجان درونی خود تأکید کنند و از این رو، حرکت، تجسم احساسات و روحیه خاصی از زندگی در آثارشان دیده می‌شد.
این تحرک و انرژی در آثار فوویستی، برخلاف سبکی مانند رئالیسم که به‌دنبال لحظات متوقف و ثابت بود، بر احساسات زنده و در حال تغییر تأکید داشت.
هنری ماتیس، در بسیاری از آثار خود، توانست از طریق رنگ‌های پرجنب‌وجوش و فرم‌های آزاد، تصویری از زندگی پرشور و پرتحرک ارائه دهد.
تاثیر هنر های دیگر و فرهنگ های خارج از غرب
هنر فوویسم نه تنها به واکنش علیه سنت‌های آکادمیک می‌پرداخت، بلکه از منابع مختلفی مانند هنرهای غیرغربی، به‌ویژه هنر آفریقایی و ژاپنی، الهام می‌گرفت.
هنرمندان فوویست به‌ویژه از نقاشی‌های چینی و ژاپنی با استفاده از رنگ‌های تخت و فرم‌های ساده تأثیر پذیرفتند. همچنین، آنها از هنر آفریقا و اقیانوسیه که در آن زمان در پاریس در حال گسترش بود، بهره می‌بردند.
این تأثیرات فرهنگی باعث شد که فوویسم رنگ‌ها و فرم‌ها را به‌گونه‌ای به‌کار گیرد که در گذشته کمتر به آن پرداخته شده بود.
برای مثال، در آثار ماتیس و درن، تأثیر استفاده از رنگ‌های تخت و ساده که در هنر ژاپنی و آفریقایی مشاهده می‌شد، دیده می‌شود. این استفاده از رنگ و فرم، به آثار فوویستی لحن جدیدی بخشید و توانست مرزهای هنر اروپایی را گسترش دهد.
تاثیر فوویسم بر هنر مدرن و جنبش های هنری بعدی
ایجاد زبان تصویری جدید و انقلابی
فوویسم به‌عنوان یکی از اولین جنبش‌های هنری مدرن، زبان تصویری جدیدی را معرفی کرد که در آن رنگ‌ها و فرم‌ها نه تنها برای بازنمایی واقعیت بلکه برای بیان احساسات و درونیات هنرمند استفاده می‌شد.
این رویکرد، که بر خلاف هنر آکادمیک و رئالیسم آن زمان بود، تأثیر زیادی بر هنرمندان نسل‌های بعدی داشت. هنرمندانی که به دنبال یک زبان جدید برای بیان احساسات خود بودند، از ایده‌های فوویستی در استفاده آزاد از رنگ و فرم بهره بردند.
تاثیر بر اکسپرسیونیسم
یکی از مهم‌ترین تأثیرات فوویسم، تأثیر آن بر جنبش اکسپرسیونیسم است. اکسپرسیونیست‌ها مانند ادوارد مونش و اگوست مارکت، از همان اصولی که فوویسم بنیان‌گذار آن بود، برای نمایش احساسات درونی خود استفاده کردند.
به‌ویژه در آثار اکسپرسیونیستی، رنگ‌های تند و اغراق‌شده که در فوویسم به کار می‌رفت، به ابزاری برای بیان خشونت، اضطراب و دیگر احساسات درونی تبدیل شد.
به‌عنوان مثال، در اثر مشهور ادوارد مونش، «جیغ» (1893)، می‌توان تأثیرات فوویسم را مشاهده کرد. در این نقاشی، رنگ‌های غلیظ و ترکیب‌بندی‌هایی که به‌شدت از واقعیت فاصله گرفته‌اند، در کنار فرم‌های ساده و اغراق‌شده، به‌طور مشابهی احساس اضطراب و استرس را به بیننده منتقل می‌کنند.
تاثیر بر کوبیسم
دوره فوویسم تأثیرات زیادی بر کوبیسم داشت، به‌ویژه در استفاده از فرم‌های ساده و رنگ‌های متضاد. کوبیسم، که به‌طور ویژه توسط پابلو پیکاسو و ژرژ براک توسعه یافت، ابتدا از تأثیرات فوویسم در آزادسازی رنگ‌ها و فرم‌ها بهره برد.
در کوبیسم، هنرمندان به‌جای توجه به جزئیات واقع‌گرایانه، به ترکیب‌بندی‌های هندسی و تجزیه اشکال به بخش‌های کوچک‌تر روی آوردند، چیزی که در ابتدا در آثار فوویستی نمایان بود.
به‌طور خاص، پیکاسو در آثار اولیه خود، به‌ویژه در دوره‌ای که هنوز در آثارش رنگ‌های غلیظ و تند مشاهده می‌شود، از تأثیرات فوویستی بهره برد. در نقاشی‌های اولیه پیکاسو می‌توان استفاده از رنگ‌های قوی و تضادهای جذاب را مشاهده کرد که یادآور ویژگی‌های بارز فوویسم است.
فوویسم و هنر انتزاعی
یکی دیگر از تأثیرات مهم فوویسم بر هنر مدرن، ارتباط آن با جنبش‌های هنری انتزاعی بود. هنرمندان انتزاعی مانند واسیلی کاندینسکی و پیر منژ به‌طور مستقیم از ویژگی‌های فوویستی در استفاده از رنگ‌های آزاد و خارج از واقعیت بهره بردند.
در هنر انتزاعی، رنگ‌ها و فرم‌ها دیگر به‌عنوان ابزاری برای بازنمایی اشیاء دنیای بیرونی استفاده نمی‌شدند، بلکه به‌طور مستقیم با هدف ایجاد یک تجربه بصری و احساسی برای مخاطب به‌کار می‌رفتند.
کاندینسکی در آثار اولیه خود، که هنوز در آنها از رنگ‌های روشن و اشکال ساده استفاده می‌کند، به وضوح تحت تأثیر فوویسم قرار داشت.
این هنرمند روسی در پی ایجاد یک زبان هنری خالص و انتزاعی بود که نه‌تنها تأثیرات فوویسم بلکه تأثیرات جنبش‌های بعدی را در بر می‌گرفت.
میراث ، نقد و واکنش های به فوویسم
نقدهای اولیه و واکنش‌ها به فوویسم
در زمان ظهور فوویسم، بسیاری از منتقدان و تماشاگران هنر به‌شدت از این جنبش انتقاد کردند. آنها استفاده از رنگ‌های غلیظ و غیرواقعی را غیرهنری و حتی بی‌مفهوم می‌دانستند.
در واقع، هنگامی که اولین نمایشگاه فوویست‌ها در سال 1905 در پاریس برگزار شد، بسیاری از منتقدان این آثار را «وحشیانه» و «خشونت‌آمیز» خواندند.
واژه «فوویسم» (به معنای «وحشی‌گری») از همین دیدگاه‌های انتقادی سرچشمه گرفت. این نقدها در ابتدا بسیار شدید و حتی توهین‌آمیز بودند. برخی منتقدان آثار فوویستی را فاقد مهارت تکنیکی و فاقد ارزش‌های هنری می‌دانستند.
از نگاه این منتقدان، رنگ‌های پررنگ و اشکال ساده بیشتر شبیه به نقاشی‌های کودکانه بودند تا آثار هنری با ارزش.
تغییر دیدگاه ها و پذیرش فوویسم
با گذشت زمان، دیدگاه‌ها نسبت به فوویسم تغییر کرد. هنرمندان و نقاشان جوانی که به‌دنبال شکستن قوانین سنتی هنر بودند، از فوویسم به‌عنوان یک نقطه شروع برای خلق آثار جدید الهام گرفتند.
در دهه‌های بعدی، فوویسم به‌عنوان یکی از مهم‌ترین جنبش‌های هنری قرن بیستم شناخته شد و در تاریخ هنر جایگاه ویژه‌ای پیدا کرد.
به‌ویژه در دهه‌های 1910 و 1920، بسیاری از هنرمندان دیگر از ویژگی‌های فوویستی در آثار خود استفاده کردند.
استفاده از رنگ‌های تند و اغراق‌شده، فرمی آزاد و تجربه‌های شخصی، که در آثار فوویست‌ها مشاهده می‌شد، به هنرمندان آینده کمک کرد تا سبک‌های جدیدی را در هنر توسعه دهند.
سخن پایانی
فوویسم، به‌عنوان یکی از نخستین جنبش‌های هنر مدرن، در آغاز با انتقادات شدید و مخالفت‌های فراوان روبه‌رو شد، اما به سرعت جایگاه خود را در تاریخ هنر تثبیت کرد و تأثیرات عمیقی بر تحولات هنری قرن بیستم گذاشت.
این جنبش با استفاده از رنگ‌های تند و غیرواقعی، فرم‌های ساده و تأکید بر احساسات درونی هنرمند، هنر را از قید قواعد آکادمیک و واقع‌گرایانه آزاد کرد.
به این ترتیب، فوویسم نه تنها یک سبک هنری، بلکه یک اعلامیه هنری در زمینه استقلال و آزادی هنری بود.
هنرمندان فوویستی مانند هنری ماتیس، آندره درن، و موریس دو ولور، با رویکردی جدید به رنگ و فرم، هنری ایجاد کردند که بیشتر بر بیان عواطف و احساسات تمرکز داشت تا نمایش واقعیت‌های دنیای بیرون.
این شیوه، که در تضاد با سبک‌های هنری پیشین مانند رئالیسم و امپرسیونیسم بود، به‌سرعت تحولاتی در جنبش‌های هنری بعدی ایجاد کرد و تأثیرات آن در اکسپرسیونیسم، کوبیسم، و حتی هنر انتزاعی مشاهده می‌شود.
اگرچه در ابتدا این جنبش با واکنش‌های منفی و انتقادات گسترده‌ای روبه‌رو شد، اما با گذشت زمان، فوویسم به‌عنوان یکی از مؤثرترین جنبش‌های هنری مدرن شناخته شد.
منتقدان اولیه که استفاده از رنگ‌های تند و فرم‌های غیرواقعی را بی‌پایه می‌دانستند، نتواستند ارزش‌های انقلابی فوویسم را درک کنند.
با این حال، این جنبش به هنرمندان بعدی این فرصت را داد تا از قید اصول سنتی آزاد شوند و روش‌های جدیدی برای بیان احساسات و دیدگاه‌های شخصی خود پیدا کنند.
در نهایت، میراث فوویسم همچنان در هنر معاصر پابرجا است. نه تنها در نقاشی و طراحی، بلکه در گرافیک و هنرهای تبلیغاتی، استفاده از رنگ‌های پررنگ و فرم‌های ساده و تجریدی که به‌ویژه در آثار فوویست‌ها مشاهده می‌شود، تأثیرگذار است.
دوره فوویسم نه‌تنها به هنرمندان نسل‌های بعدی الهام بخشید، بلکه به آنها یادآوری کرد که هنر باید آزاد باشد و اجازه داشته باشد تا احساسات انسانی را به‌طور صادقانه و بدون محدودیت‌های تکنیکی یا ایدئولوژیک بیان کند.
به‌طور خلاصه، فوویسم در تاریخ هنر به‌عنوان یک جنبش تحول‌آفرین شناخته می‌شود که توانست هنر را از دنیای واقع‌گرایانه محدود خارج کند و با رنگ‌های روشن و جسورانه، به هنرمندان فرصت داد تا دنیای درونی خود را به زبان هنر بیان کنند.
میراث این جنبش همچنان در دنیای هنر مدرن و معاصر، به‌ویژه در زمینه استفاده از رنگ و فرم، ادامه دارد.
[…] سبک کوبیسم به‌عنوان یکی از مهم‌ترین جنبش‌های هنر مدرن، نه تنها ساختارهای مفهومی هنر را متحول کرد، بلکه زبان جدیدی برای بیان احساسات، اندیشهها و نگاهی تازه به واقعیت ارائه داد. […]